Wat de stoelen interessant maakt is dat ik voorafgaand geen idee had hoe de stoelen er uit zouden komen te zien. Telkens heb ik gereageerd op datgene wat ik gemaakt heb. Als beginpunt een onderstel van een bepaald materiaal die tot een bepaalde bewerking uitnodigt. Daarna zijn de gemaakte onderstellen weer het beginpunt geweest om met de zitting op te reageren en telkens op deze manier verder. Er is niks op papier ontworpen. Ik ben telkens naar de stoel gaan kijken en gaan reflecteren op wat er voor mij staat. Wat heeft de stoel nog nodig? Hoe pas ik dit aan op datgene wat er al staat? Hierdoor staan alle onderdelen in verbinding met elkaar en zijn ze ook allemaal even belangrijk. De stoel bestaat puur uit elementen die de stoel nodig heeft en bevat geen onnodige versieringen. Een mooie bijkomstigheid vind ik dat ze ook compleet uit het materiaal zelf bestaan. Ik heb in het maakproces geen gebruik hoeven maken van externe verbindingstukken, hier heb ik  het materiaal zelf voor kunnen gebruiken. De verbindingen zijn hierom ook een belangrijk onderdeel in mijn proces geweest. 

 

Het was voor mij belangrijk om eerst helemaal terug te gaan naar de oorsprong om de materialen echt te kunnen begrijpen. De inzichten die ik heb op gedaan heb ik telkens weer kunnen gebruiken in het maken van de stoelen. Wanneer ik voor hout kies wordt er bepaalde  een bewerking bepaald. Deze bewerking kan je telkens terug laten komen in verschillende onderdelen en toch omdat je reageert op andere materialen of omdat het een andere functie heeft zal het er anders uit zien. Door echt met mijn handen materialen te onderzoeken heb ik veel kennis op kunnen doen. Ik heb een manier van werken kunnen ontwikkelen waarin ik op intuïtieve en respectvolle manier ontwerpen kan laten ontstaan.